Monthly Archives Czerwiec 2015

Szlifowanie powłok lakierowych odbywa się na szlifierkach taśmowych: pierwsze szlifowanie papierem ściernym diament 320, drugie – papierem ściernym diament 400. Powierzchnie dobrze wyszlifowane powinny być matowe na całej płaszczyźnie.

Najprostszym sposobem wykończenia na mat może być jednokrotne lub dwukrotne nałożenie lakieru caponowego (lub innego lakieru nitro matowego) na oszlifowane powierzchnie drewna lub okleiny. Proces technologiczny wykańczania przedstawia się następująco: Zestaw materiałów do wykańczania jest następujący:

Przy natrysku hydrodynamicznym czynnikiem rozpylającym materiał ma- larsko-lakierniczy jest przepływ tego materiału przez dyszę pistoletu z prędkością 100-150 m/s. Materiał, wypływając z taką prędkością przez dyszę o odpowiednim kształcie, natrafia na opór powietrza atmosferycznego i rozpada się na drobne kropelki przenoszone na wykańczaną powierzchnię. Na rozpylenie materiału wpływa także szybkie parowanie niskowrzących rozpuszczalników, związane z nagłym spadkiem ciśnienia. Prędkość przepływu materiał zawdzięcza wywarciu na niego wysokiego ciśnienia w granicach od 60 do 200 at. Ciśnienie to jest wytwarzane przez pompę nurnikową napędzaną silnikiem powietrznym.

Przygotowanie materiałów. Lakier caponowy rozcieńcza się rozcieńczalnikiem do wyrobów celulozowych ogólnego stosowania do lepkości roboczej 20-28 s przy nanoszeniu natryskowym, albo do lepkości 35-45 s przy nanoszeniu pędzlem lub przez polewanie. Lakier nitrocelulozowy do mebli matowy nie wymaga rozcieńczania. Lakier chemoutwardzalny Chemosil miesza się najpierw z utwardzaczem podanym w zestawie materiałów w stosunku 100:5, a następnie rozcieńcza rozcieńczalnikiem do wyrobów chemoutwardzalnych do lepkości roboczej 20-25 s przy nanoszeniu natryskowym lub do lepkości 40-50 s przy nanoszeniu pędzlem. Po zmieszaniu z utwardzaczem lakier nanosi się na lakierowane powierzchnie po upływie 30 min. Żywotność lakieru wynosi 24 godz.

Do usuwania plam wywołanych obecnością żelaza i innych stosuje się przeważnie 5-ó-proc. wodny roztwór kwasu szczawiowego albo kwaśny szczawian potasowy połączony z kwasem szczawiowym (sól szcza- wikowa). Nie należy stosować ani zbyt dużych stężeń, ani zbyt obfitego nanoszenia roztworu, gdyż to może powodować inny rodzaj plam trudnych do usunięcia. Miejsce zaplamione należy nasycić dość obficie, a znacznie mniej całą powierzchnię, i po wysuszeniu, gdyby plamy nie znikły całkowicie, powierzchnie przecyklinować i powtórzyć zabieg. Konieczność usuwania plam zachodzi najczęściej przy okleinie dębowej, a rzadziej przy okleinie brzozowej, jesionowej itp. Roztwór nanosi się pędzlem bez mocnego wcierania lub szczotkowania. Odbarwianie następuje w środowisku ciekłym i w czasie wysychania. Po odbarwieniu całq powierzchnię zmywa się czystq letnia wodq. W przypadku nie stosowania zmywania wodq po lakierowaniu mogq wystąpić plamy. Po wysuszeniu całą powierzchnię poddaje się normalnemu procesowi szlifowania.

W procesie uszlachetniania wyrobów z drewna często konieczna jest zmiana naturalnej barwy drewna na barwę bardziej atrakcyjną lub dostosowanie barwy pewnych elementów do barwy całości wyrobu. Do tego celu służą środki barwiące i bielące. Do barwienia drewna stosuje się obecnie przede wszystkim barwniki syntetyczne oraz garbniki i niektóre sole metali. Wymienione materiały sq stosowane głównie w roz- tworach wodnych, rzadziej w roztworach alkoholowych, a niekiedy w roztworach specjalnych rozpuszczalników organicznych. W zasadzie do barwienia drewna mogq być użyte prawie wszystkie barwniki rozpuszczalne w wymienionych rozpuszczalnikach lub dajqce się przeprowadzić w formę rozpuszczalnq o odpowiednim stopniu trwałości na światło. Stosowane do barwienia drewna barwniki powinny wykazywać co najmniej 3-4 stopień trwałości, tj. taki, jaki wykazuje drewna naturalne.

Nanoszenie lakieru. Lakier nanosi się przez 5-krotne polewanie w odstępach czasu 2 godz. pomiędzy kolejnymi poloniami przy suszeniu w normalnych warunkach klimatycznych albo w odstępach 15-20 min przy suszeniu w temperaturze do 35°C, Na pierwsze polanie stosować należy lakier bardziej rozcieńczony i nanosić najcieńszą warstwę, a następnie stopniowo można zwiększać ilość nanoszonego lakieru, np.: na pierwszą warstwę nanosi się ok, 120 g/m2 na drugą i trzecią po 200 g/m2 na czwartą i piątą po ok. 280 g/m2.

W drewnie występuje także podział na biel i twardziel, które różnią się głównie zabarwieniem oraz stopniem przesycenia drewna tzw. związkami twardzielowymi oraz drożnością elementów przewodzących. U niektórych gatunków drzew pomiędzy bielem i twardzielą nie występują zasadnicze różnice w zabarwieniu. U innych gatunków drzew drewnem użytkowym jest tylko drewno twardzielowe (dąb, heban). Drewno bielaste tych gatunków jest jasno zabarwione i nietrwałe.

Przy szpachlowaniu szpachlówka nie tylko musi być przeniesiona na podłoże, lecz także wprowadzona w nierówności podłoża, szczel nie wypełniając wszystkie wgłębienia. Poza tym musi być usunięty jej nadmiar, a warstwa zewnętrzna wygładzona.

Każda z omawianych metod nanoszenia ma pewien określony zakres stosowania, nadaje się do nanoszenia pewnych materiałów, do wykńczania pewnych wyrobów lub elementów, ma pewne zalety i wady. Na przykład, przy nanoszeniu lakieru na polewarkach nieuniknione jest ściekanie lakieru na przenośnik i następnie brudzenie lewych powierzchni lakierowanych elementów. Usuwanie takich zabrudzeń jest bardzo pracochłonne i trudne. Poza tym na polewarkach nie można nanosić szpachlówek, chociaż metodę tę należy uznać za jedną z najlepszych i wydajnych. Wymienionych niedogodności i wad można uniknąć przy stosowaniu metody nanoszenia materiałów malarsko-lakierniczych za pomocą urządzeń walcowych. Walcami można nanosić farby, lakiery i szpachlówki, co jest największą zaletą tej metody.