Monthly Archives Maj 2015

Strefa podzwrotnikowa charakteryzuje się dużą liczbą gatunków drzew o zdecydowanej, intensywnej barwie oraz dużej skali barw, np. barwa czarna drewna u hebanu, czerwona drewna różanego i parnam- bukowego, barwa fioletowa drewna amarantu, żółta drewna satynowego itp. Piękny rysunek drewna strefy podzwrotnikowej pochodzi nie tyle od zróżnicowania na przyrosty roczne oraz biel i twardziel, jak drewna strefy umiarkowanej, lecz od zróżnicowania barw i od różnego przebiegu włókien różnych partii drewna. W drewnie niektórych gatunków drzew występuje kilka lub kilkanaście barw wzajemnie poprzeplatanych, np. w drewnie palisandru lub hebanu makassar.

Do produkcji pobiera się z magazynu całe rolki, zawiesza na odpowiednim stojaku, z którego rozwija się materiał i ostrożnie przycina na żądane formaty na normalnych nożycach i gilotynach stosowanych do krojenia forniru. Zarówno w czasie przykrawania, jak i dalszej obróbki należy zachować ostrożność, aby nie uszkodzić taśmy rozwijanej z rolki, jak i gotowych przykrojonych formatek. Materiał jest kruchy oraz łamliwy i łatwo ulega uszkodzeniu. Okleiny nabierają właściwych cech technicznych dopiero po naklejeniu lub naprasowaniu na podłoże. W podobnych warunkach przechowuje się paski i pasma obrzeżowe.

W technologii powierzchniowego uszlachetniania wyrobów z drewna określenie – materiały dotyczy materiałów wykańczanych powierzchniowo, ich właściwości i sposobów przygotowania, oraz materiałów służących do wykonania, uszlachetniania i konserwacji powłoki. Obecnie powierzchnia zewnętrzna wyrobów z drewna to nie tylko drewno lite, lecz także powierzchnie oklejane najróżniejszymi okleinami naturalnymi i syntetycznymi. Jeszcze większa różnorodność występuje wśród materiałów służących do wykonania powłok ochronnych i dekoracyjnych i do nadawania wyrobom odpowiedniej barwy, połysku, matu itp. Różne są też metody wykańczania, które zależą od wielkości produkcji, właściwości stosowanych materiałów malarsko-lakierniczych, kształtu i wymiarów wykańczanych wyrobów itp. Uwzględniając powyższe uwagi, kolejno zostanie podana charakterystyka materiałów wykańczanych, następnie materiałów malarsko- -lakierniczych służących do wykonania powłok oraz materiałów pomocniczych związanych z procesem wykańczania i zabezpieczania, uszlachetniania i konserwacji powierzchni wyrobów.

Zdarza się, że drewno, szczególnie sosnowe, jest bardzo przesycone żywicą, która po malowaniu i ogrzaniu elementu może rozpuszczać powłokę malarską, szczególnie olejną, i wyciekać na zewnątrz. Aby temu zapobiec, należy na powierzchni obniżyć zawartość żywicy w drewnie. W tym celu stosuje się zmywanie powierzchni rozpuszczalnikami lub roztworami zmydlającymi żywicę. Do zmywania stosuje się najczęściej 25-proc. wodny roztwór acetonu, benzynę lub terpentynę, bądź specjalny zmywacz do powłok olejnych, a do zmydlania ć-proc. wodny roztwór sody kalcynowanej bądź 4-proc. roztwór sody kaustycznej. Roztwory zmydlające nanosi się na powierzchnię obficie, a po zmy- dleniu żywicy powierzchnię zmywa się letnią wodą z dodatkiem kwasu solnego. Powierzchnię po wysuszeniu poddaje się szlifowaniu. W celu szybszego i lepszego zmydlenia żywicy roztwory zmydlające można podgrzać do temperatury ok. 60°C. Po zmyciu rozpuszczalnikami powierzchnię najpierw poddaje się szczotkowaniu, a następnie szlifowaniu, z tym, że po szlifowaniu należy ponownie przetrzeć powierzchnię szmatą zwilżoną rozpuszczalnikiem. Dobre wyniki przy odżywiczaniu powierzchni uzyskuje się przez zmywanie jej mieszaniną składającą się w 75% z 6-proc. roztworu węglanu sodowego i w 25% z acetonu. W danym przypadku równocześnie zachodzi zmydlanie i rozpuszczanie żywicy. Po naniesieniu roztworu postępuje się dalej tak, jak w przypadku roztworów zmydlają- cych.

Przygotowanie podłoża i materiałów jest takie same, jak przy wykańczaniu farbami ognioochronnymi. Z asortymentu malowanych materiałów należy wyłączyć porowatą płytę pilśniową. Proces malowania ma następujący przebieg:

Lakiery i inne wyroby chemoutwardzal- ne stanowią stosunkowo nową grupę wyrobów lakierowych. Pojęcie wyroby chemoutwardzalne odnosi się do wyrobów poliestrowych, poliuretanowych itp,, które z uwagi na to, że dają powłoki o specyficznych właściwościach zostały wyodrębnione w oddzielne grupy. Obecnie zostanie podana charakterystyka wyrobów opartych na żywicach aminowych (żywice mocznikowe i melaminowe, plastyfikowane żywicami ftalowymi). Roztwory tych żywic pod wpływem kwaśnych katalizatorów naniesione na podłoże ulegają dalszej polikondensacji oraz usieciowaniu (utwardzanie) w temperaturze pokojowej. Charakterystyczną cechą wyrobów chemoutwardzalnych opartych na żywicach aminowych jest stosunkowo krótki czas utwardzania (wysychania powłoki) w normalnych warunkach klimatycznych, Czas całkowitego dogłębnego utwardzania powłoki lakierowej może być skrócony przez zastosowanie podwyższonej temperatury suszenia do 55°C, Chemoutwardzalne wyroby lakierowe dają powłoki twarde, odporne na działanie wody i warunków atmosferycznych, na działanie alkoholu, tłuszczów i wielu czynników chemicznych, a przede wszystkim środków myjących i czyszczących stosowanych w gospodarstwie domowym. Dzięki tym właściwościom powłoki wykonane z tych wyrobów są trwałe i praktyczne w użytkowaniu.

Pomiędzy tymi dwiema wielkościami istnieje zasadniczo prosta zależność. Ze wzrostem głębokości nierówności wzrasta rozpiętość garbów (rys. 20). W przypadku chropowatości powierzchni przewyższającej dopuszczalną poddaje się ją różnej obróbce w zależności od potrzeby, głównie od wymaganej równości i gładkości wykończenia, od rodzaju stosowanych materiałów wykończeniowych itp. Ważniejsze sposoby przygotowania powierzchni podano schematycznie na rys. 21,

Pasty i płyny do szlifowania i polerowania mają za zadanie dalsze (po szlifowaniu papierem ściernym) lekkie szlifowanie i wyrównywanie powłoki, a następnie jej wygładzenie i wywołanie połysku. Zasadniczymi składnikami past są środki szlifujące w postaci drobnoziarnistych proszków zawieszonych w emulsjach, przeważnie wodno-olejowych, niekiedy wodno-woskowych, z dodatkiem rozpuszczalników organicznych. Płyny zawierają inny środek szlifujący i dodatek rozpuszczalników organicz- nych oraz żywic, których zadaniem jest delikatne powierzchniowe rozmiękczanie powłoki i zalewanie rys pochodzących od szlifowania papierami i pastą. Rozmiękczanie powłoki zachodzi częściowo pod wpływem działania płynu, a częściowo pod wpływem ciepła na skutek tarcia tkaniny, w postaci taśmy, tamponu lub krążków, o polerowaną powłokę. Te dwa czynniki powodują ostateczne wyrównywanie i wygładzanie powłoki oraz wywoływanie połysku. Asortyment krajowych past i płynów do szlifowania i polerowania jest dość ubogi i z tego powodu przemysły używające farb i lakierów korzystają często z analogicznych materiałów pochodzących z importu. Do takich materiałów należy np. drobnoziarnista pasta do szlifowania NH3.

Krajowa produkcja okleiny sztucznej pod nazwą „Tetafol” ruszyła w 1972 r. Krajowe okleiny sztuczne Tetafo! charakteryzują się następującymi właściwościami i parametrami naklejania: gramatura papieru stopień nasycenia żywicą wilgotność przyczepność powłoki lakieru poliestrowego temperatura prasy półkowej temperatura prasy taktowej czas prasowania dla prasy półkowe] 240-360 s czas prasowania dla prasy taktowej 45-60 s

Octan etylu powoduje lekkie podrażnienie oczu, nosa, gardła i tchawicy. Działanie na skórę może powodować stany zapalne i wypryski. Octan butylu powoduje oszołomienie, łzawienie, drapanie w gardle i kaszel oraz pieczenie oczu.