Daily Archives 05/21/2015

Przy suszeniu w komorach suszarniczych są stworzone lepsze warunki i możliwości regulowania zarówno temperatury suszenia, jak też i prędkości oraz krotności wymiany powietrza, a także jego wilgotności. Istnieje zatem większa możliwość dostosowania parametrów suszenia do właściwości materiałów lakierniczych. Przeważnie suszenie w komorach odbywa się w wyższej temperaturze i przy większej prędkości obiegu po- wietrzą. Z tego względu elementów ze świeżo nałożonym lakierem nie można od razu wprowadzać do komory, lecz trzeba odczekać w zależności od rodzaju lakieru 5-15 min. Jest to podyktowane tym, że w początkowej fazie suszenia odparowanie rozpuszczalników jest bardzo szybkie i przy dużej prędkości przepływu powietrza oraz stosunkowo wysokiej temperaturze może wystąpić pęcherzenie powłoki od baniek zamieniającego się w parę rozpuszczalnika. Pęcherzenie może być powodowane dodatkowo przez rozszerzające się pod wpływem temperatury powietrze zawarte w porach drewna. Z powyższego względu zaleca się ogrzewać elementy przed nałożeniem pierwszej warstwy powłoki. Powoduje to rozszerzenie powietrza w porach drewna, a w konsekwencji zmniejszenie pęcherzenia następnie nałożonej i suszonej warstwy.

Do nanoszenia zapraw powinno się stosować oddzielne narzędzia i naczynia dla każdej zaprawy. W przypadku stosowania do barwienia futramin, jako zaprawy wtórnej używa się dwuchromianu potasowego, a wybarwioną powierzchnię przemywa się wodą utlenioną. W przypadku stosowania amin aromatycznych, jako zaprawy wtórnej używa się 6-proc. kwasu solnego. Jako zaprawy wstępnej można niekiedy używać także soli metalu wchodzącej w reakcję barwną z następnie nanoszoną inną solą, np. octan ołowiowy użyty jako zaprawa wstępna wywołany następnie dwuchromianem potasowym daje na drewnie żółte zabarwienie.

Z kwasów dwukarboksylowych nienasyconych jest stosowany głównie bezwodnik kwasu maleinowego, natomiast takie kwasy, jak kwas fumarowy, cytrakonowy oraz itakonowy, zawierajqce 5 atomów węgla, wskutek wysokiej ceny sq stosowane tylko do żywic specjalnych. Powszechnie stosuje się mieszanie nienasyconych kwasów karboksylowych. Sq one tańsze i powoduję zmianę właściwości żywic. Do modyfikacji własności żywic nienasyconych jest używany najczęściej bezwodnik ftalowy, a do obniżania kruchości takie kwasy, jak adypinowy, bursztynowy i inne. Ostatnio do cełów lakiernictwa stosuje się modyfikowanie nienasyconych żywic poliestrowych dwuizocyjanami, a do kondensacji zamiast glikoli epoksydy. W tym przypadku przy zastosowaniu odpowiednich katalizatorów reakcja kondensacji przebiega dwa razy szybciej od kondensacji normalnej.

Podłożem malowanym może być płyta pilśniowa twarda lub płyta wiórowa okleinowana.

Do naklejania pasków i pasm obrzeżowych na wąskie płaszczyzny płyt można stosować różne kleje i różne techniki klejenia, poczynając od całkowicie ręcznego naklejania, np. przy zastosowaniu ścisków stolarskich i odpowiedniej listwy dociskowej – przy użyciu kleju skórnego albo kleju neo- prenowego dociskanego młotkiem w warunkach rzemieślniczych, przez klejenie w specjalnych ściskach z użyciem taśmy ogrzewanej prądem niskiego napięcia, aż do najbardziej nowoczesnych, o ciągłej pracy maszyn i urządzeń, w których docisk naklejanego pasma odbywa się za pomocą większej liczby rolek dociskowych i nowoczesnych klejów, np. topliwych, W zależności od rodzaju użytego kleju i jego właściwości, głównie czasu wiązania i siły wiązania, maszyny w jednym ciągu mogą tylko naklejać pasma obrzeżowe, które przed dalszą obróbką wymagają odpowiedniego sezonowania, a mogą także wykonywać od razu dalszą obróbkę, tj. zrównywanie wystających części pasma, szlifowanie krawędzi i polerowanie powierzchni doklejek. Maszyny takie mogą naklejać paski i pasma obrzeżowe tylko z jednej strony lub z dwóch stron. Szerokość robocza maszyn daje się regulować w dość dużych granicach, w zależności od typu, np. od 35 do 2200 mm. Nowoczesną maszynę firmy Homag do oklejania wąskich płaszczyzn paskami forniru, paskami z tworzyw sztucznych lub pasmami obrzeżowymi przedstawiono na rys. 11. Urządzenie może służyć do oklejania wąskich płaszczyzn z dwóch stron, Jest ono wyposażone w niezbędne zespoły do klejenia i w precyzyjny przenośnik elementów. Urządzenie firmy Tagliabue do dalszej obróbki po oklejeniu, tj. do szlifowania, zrównywania doklejonych pasków i do polerowania, przedstawiono na rys. 12, a na rys. 13 – ważniejsze zespoły robocze urządzenia w tabl. 3 podano charakterystykę tych urządzeń.