Przebicia klejowe występują zarówno przy naklejaniu oklein klejem glutynowym, jak i przy stosowaniu klejów mocznikowych lub innych. Powodem występowania przebić klejowych jest przede wszystkim nieodpowiednia jakość okleiny – miejsca prześwitujące i niejednolita, nieodpowiednia grubość. Inną przyczyną może być niewłaściwe dobranie parametrów klejenia, tj. lepkości kleju, niewłaściwego dozowania kleju i ciśnienia prasowania itp., skutkiem czego klej przechodzi nawet przez okleinę dobrze przygotowaną i twardnieje w porach drewna, a czasami rozlewa się w postaci plam na większych partiach okleiny.

Lakiernia musi mieć dobre oświetlenie naturalne i sztuczne o świetle rozproszonym. Okna powinny być rozmieszczone najlepiej po obu stronach hali. W przypadku, gdy ze względów konstrukcyjnych okna mogą być wykonane tylko z jednej strony, należy dodatkowo zapewnić świetliki w dachu, a możliwie całą ścianę zapełnić oknami.

Równie skutecznym środkiem w walce z elektrycznością statyczną jest neutralizacja ładunków w miejscu ich powstawania. Można to uzyskać przez podwyższenie przewodności elektrycznej trących się powierzchni i jonizację powietrza w pobliżu miejsc gromadzenia się ładunków elektrycznych. Neutralizatory muszą być zamocowane we właściwych miejscach na obrabiarce i odpowiednio uziemione.

Przy naklejaniu pasków i pasm należy zwracać uwagę na następujące sprawy: zarówno naklejane paski, jak i płyty oklejone przed obróbką powinny być klimatyzowane w temperaturze ok. 20°C i wilgotności powietrza do 65% w ciągu 48 godz. Wilgotność oklejanych płyt nie powinna przekraczać 10%. Boczne płaszczyzny powinny być dokładnie obrobione przez szlifowanie albo na urządzeniu podanym na rys, 12. Pasek powinien być ok. 2-4 mm szerszy od grubości oklejanej płyty i ok. 4 cm dłuższy od długości oklejanego boku. Nadmiary po naklejeniu zostają usunięte.

– Zestaw materiałów:

– 1) pokost lniany lub lakier ftalowy kopolimeryzowany schnący na powietrzu (3311 -391 -000),

– 2) lakier chemoutwardzalny do mebli matowy (7310-786-001),

– 3) rozcieńczalnik do wyrobów celulozowych do mebli (8131-486-000),

Strefa podzwrotnikowa charakteryzuje się dużą liczbą gatunków drzew o zdecydowanej, intensywnej barwie oraz dużej skali barw, np. barwa czarna drewna u hebanu, czerwona drewna różanego i parnam- bukowego, barwa fioletowa drewna amarantu, żółta drewna satynowego itp. Piękny rysunek drewna strefy podzwrotnikowej pochodzi nie tyle od zróżnicowania na przyrosty roczne oraz biel i twardziel, jak drewna strefy umiarkowanej, lecz od zróżnicowania barw i od różnego przebiegu włókien różnych partii drewna. W drewnie niektórych gatunków drzew występuje kilka lub kilkanaście barw wzajemnie poprzeplatanych, np. w drewnie palisandru lub hebanu makassar.

Do produkcji pobiera się z magazynu całe rolki, zawiesza na odpowiednim stojaku, z którego rozwija się materiał i ostrożnie przycina na żądane formaty na normalnych nożycach i gilotynach stosowanych do krojenia forniru. Zarówno w czasie przykrawania, jak i dalszej obróbki należy zachować ostrożność, aby nie uszkodzić taśmy rozwijanej z rolki, jak i gotowych przykrojonych formatek. Materiał jest kruchy oraz łamliwy i łatwo ulega uszkodzeniu. Okleiny nabierają właściwych cech technicznych dopiero po naklejeniu lub naprasowaniu na podłoże. W podobnych warunkach przechowuje się paski i pasma obrzeżowe.

W technologii powierzchniowego uszlachetniania wyrobów z drewna określenie – materiały dotyczy materiałów wykańczanych powierzchniowo, ich właściwości i sposobów przygotowania, oraz materiałów służących do wykonania, uszlachetniania i konserwacji powłoki. Obecnie powierzchnia zewnętrzna wyrobów z drewna to nie tylko drewno lite, lecz także powierzchnie oklejane najróżniejszymi okleinami naturalnymi i syntetycznymi. Jeszcze większa różnorodność występuje wśród materiałów służących do wykonania powłok ochronnych i dekoracyjnych i do nadawania wyrobom odpowiedniej barwy, połysku, matu itp. Różne są też metody wykańczania, które zależą od wielkości produkcji, właściwości stosowanych materiałów malarsko-lakierniczych, kształtu i wymiarów wykańczanych wyrobów itp. Uwzględniając powyższe uwagi, kolejno zostanie podana charakterystyka materiałów wykańczanych, następnie materiałów malarsko- -lakierniczych służących do wykonania powłok oraz materiałów pomocniczych związanych z procesem wykańczania i zabezpieczania, uszlachetniania i konserwacji powierzchni wyrobów.

Zdarza się, że drewno, szczególnie sosnowe, jest bardzo przesycone żywicą, która po malowaniu i ogrzaniu elementu może rozpuszczać powłokę malarską, szczególnie olejną, i wyciekać na zewnątrz. Aby temu zapobiec, należy na powierzchni obniżyć zawartość żywicy w drewnie. W tym celu stosuje się zmywanie powierzchni rozpuszczalnikami lub roztworami zmydlającymi żywicę. Do zmywania stosuje się najczęściej 25-proc. wodny roztwór acetonu, benzynę lub terpentynę, bądź specjalny zmywacz do powłok olejnych, a do zmydlania ć-proc. wodny roztwór sody kalcynowanej bądź 4-proc. roztwór sody kaustycznej. Roztwory zmydlające nanosi się na powierzchnię obficie, a po zmy- dleniu żywicy powierzchnię zmywa się letnią wodą z dodatkiem kwasu solnego. Powierzchnię po wysuszeniu poddaje się szlifowaniu. W celu szybszego i lepszego zmydlenia żywicy roztwory zmydlające można podgrzać do temperatury ok. 60°C. Po zmyciu rozpuszczalnikami powierzchnię najpierw poddaje się szczotkowaniu, a następnie szlifowaniu, z tym, że po szlifowaniu należy ponownie przetrzeć powierzchnię szmatą zwilżoną rozpuszczalnikiem. Dobre wyniki przy odżywiczaniu powierzchni uzyskuje się przez zmywanie jej mieszaniną składającą się w 75% z 6-proc. roztworu węglanu sodowego i w 25% z acetonu. W danym przypadku równocześnie zachodzi zmydlanie i rozpuszczanie żywicy. Po naniesieniu roztworu postępuje się dalej tak, jak w przypadku roztworów zmydlają- cych.