Produkcja mikrooklein została rozwinięta głównie we Francji, gdzie mikrookleiny produkuje firma ,,Le tranchage des bois” w Strasburgu. Gotowy produkt stanowi cienką okleinę o grubości 0,2-0,4 mm, naklejoną na podłoże z cienkiej tkaniny bawełnianej. Łączna grubość gotowego produktu wynosi 0,4-0,6 mm. Produkt ten znajduje we Francji zastosowanie głównie w produkcji skrzynek radiowych i telewizorowych oraz do dekoracji ścian. Poza tym jest eksportowany do USA. We Francji produkcja mikrooklein stanowiła w 1969 r. ok. 3% ogólnej produkcji oklein. Przykłady różnych wzorów mikrooklein produkcji ww. firmy przedstawia fot. IV. W Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej wytwarzaniem produktów zbliżonych do mikrooklein zajmuje się kilka firm. Ich produkty to np. Flexwood – okleina drewniana o grubości 0,3 mm, naklejona na tkaninę bawełnianą, używana głównie w budownictwie, lub Furnafex – składający się z trzech warstw: środkową warstwę stanowi cienka okleina zespolona z jednej strony z cienką folią metalową, a z drugiej strony z błoną z tworzywa sztucznego.

Imitacja metodą drukowania naieży do najbardziej nowoczesnych metod imitacji drewna. W metodzie tej zostały wykorzystane nowoczesne rota- cyjne maszyny drukarskie i nowoczesne $zybkoschnqce wielokolorowe farby drukarskie. Dzięki temu metoda ta odznacza się bardzo duiq wydajnością i wysoką jakością imitacji drewna. Poza tym metoda ta z uwagi na całkowitą mechanizację procesu nanoszenia rysunku drewna pozwala na włączenie stanowiska imitacji do linii produkcyjnych wykańczania lub sprzężenia linii nanoszenia rysunku z liniami ostatecznego lakierowania i uszlachetniania powłoki. Z powyższego wynika, że omawiana metoda imitacji znajduje zastosowanie tylko w dużych zakładach o seryjnej produkcji, produkujących wyroby o dużych, płaskich powierzchniach.

Nanoszenie lakieru. Przygotowane roztwory A i B wlewa się do odpowiednich zbiorników zespołów polewających. Roztwór B wlewa się do zbiornika układu polewającego od strony wlotowej, a roztwór A – od strony wylotowej. Przy odwrotnym układzie uzyskuje się nieco gorsze rozłożenie parafiny na powierzchni, a więc gorszy efekt. Szczeliny wypływowe polewarki i prędkość przenośnika należy tak wyregulować, aby ilość nanoszonego lakieru z każdej głowicy wynosiła 120-130 g/m2. Należy przy tym utrzymać stałą temperaturę lakieru 20-22°C, Polane elementy przenosi się w pozycji poziomej na półki dobrze spoziomowanych wózków do zżelowania. Czas żelowania powinien wynosić 16-20 min. Drugie polanie powinno nastąpić we właściwym czasie, tj. kiedy lakier na polanej powierzchni zacznie żelować, co poznaje się przez dotknięcie palcem (ciągnący się odlep). Przy za wczesnym polaniu lakier będzie spływał na boki elementu, a przy zbyt późnym poszczególne warstwy nie połączą się w sposób trwały.

Urządzenie pracuje tarczą o średnicy 115 mm, z nałożonym papierem ściernym. Urządzenie waży tylko 1,5 kg. Tarcza jest napędzana silnikiem jednofazowym o mocy 280 W. Tarcza wykonuje 7200 obr/min, co zapewnia dobre warunki szlifowania i niezamulania papieru.

Barwniki kwasowe sqto przeważnie sole sodowe lub wapniowe kwasów sulfonowych barwników nitrozowych, azowych, nitrowych i innych. Zawierajg charakterystyczne grupy -S03H, -COOH i -OH rozpuszczajg się dobrze w wodzie, dajqc malq czqsteczkę w roztworze. Barwniki tej grupy stosuje się w roztworach lekko kwaśnych, po zakwaszeniu kwasem siarkowym, octowym lub mrówkowym. Niekiedy stosuje się dodatek soli glauberskiej lub środków powierzchniowo czynnych. Drewno można barwić nimi również bez jakichkolwiek dodatków. Barwniki kwasowe odznaczajg się żywymi odcieniami barwy.

– 1. Oszlifowane i odpylone, suche i czyste powierzchnie drewna nasyca się równomiernie pokostem przy użyciu pędzla, przez zanurzanie, lub przez natrysk itp.

W przypadku nałożenia zbyt grubej warstwy szpachlówki, jej nadmiar usuwa się przez prowadzenie szpachli pod zwiększonym kqtem (do 45°) i przy nieco zwiększonym nacisku. Przy powierzchniach pionowych lub pochylonych szpachlę prowadzi się od dołu do góry lekkim ruchem łukowym. Zaszpachlowane powierzchnie powinny być równe i gładkie bez jakichkolwiek dziur, otworów itp. nierówności. Całq zaszpachlowanq powierzchnię pozostawia się do wyschnięcia. Czas wysychania zależy od rodzaju szpachlówki i wynosi 6-16 godz. Po wyschnięciu szpachlów- kę poddaje się szlifowaniu.

Pędzle wykonuje się ze szczeciny świńskiej lub z sierści niektórych zwierząt oraz z włókna syntetycznego. Na pędzle lakiernicze dobiera się specjalny rodzaj sztywnej szczeciny, a jednocześnie elastycznej, długiej, odpornej na mechaniczne ścieranie, odpornej chemicznie na działanie rozpuszczalników i olejów, a nawet rozcieńczonych ługów i kwasów.

Po zakończeniu drugiego etapu szlifowania zawartość bębna wysypuje się do odpowiedniego koryta, a po przeschnięciu całość ładuje do innego bębna i poddaje szlifowaniu na sucho w ciągu ok. 20 min przy prędkości obrotowej ok. 40 obr/min. Na koniec trzeciego etapu zawartość bębna wysypuje się do koryta i oddziela elementy od wiórów, pyłu i pumeksu.

Do wygładzania barwionych powierzchni stosuje się sztywne szczotki z włosia lub trawę morską. Wygładzanie przeprowadza się ręcznie lub mechanicznie. Dobre wyniki daje także gładzenie gorgcym walcem w żadnym przypadku po powierzchniowym barwieniu nie powinno się stosować szlifowania, gdyż barwnik wnika na głębokość bardzo małq, niekiedy znacznie poniżej 0,1 mm i w tych warunkach szlifowanie będzie psuło efekt barwienia.