Category Wyroby

– 1) farbę do gruntowania najlepiej nakładać na podłogę pędzlem, farbę rozprowadza się cienką warstwą w poprzek włókien, a następnie wyrównuje wzdłuż

Krajowy przemysł farb i lakierów produkuje obecnie ok. 1500 asortymentów wyrobów lakierowych. Każdy wyrób jest oznaczony pełną nazwą i symbolem handlowym. Aktualna symbolika wyrobów lakierowych składa się z trzech członów obejmujących łącznie 10 cyfr. Pierwszy człon składający się z czterech cyfr określa grupę oraz rodzaj wyrobu. Na przykład pierwsza cyfra – 4 -pierwszego członu oznacza grupę wyrobów celulozowych i spirytusowych (20). Druga cyfra precyzuje, czy wyrób jest celulozowy czy spirytusowy

Poza tym materiały przygotowane do nanoszenia tą metodą muszą mieć specyficzne właściwości, jak np. najwyższą jakość pigmentów odznaczających się najwyższą siłą krycia, nie wykazujących zdolności do osadzania się i do tworzenia grudek. Muszą zawierać rozpuszczalniki o wysokim stopniu rozpuszczania pozostałych składników oraz o dużej szybkości parowania, gdyż parowanie propellentów pochłania znaczne ilości ciepła i obniża temperaturę w strefie parowania rozpuszczalników. Poza tym wszystkie składniki materiału lakierniczego muszą dobrze łączyć się z propellentami, to znaczy nie wytrącać składników, nie zmieniać właściwości itp.

Proces technologiczny wykańczania lakierem poliuretanowym zostanie omówiony na podstawie zestawu materiałów krajowych przeznaczonych do lakierowania lodzi, sprzętu sportowego i posadzek. Oczywiście możliwe jest także lakierowanie mebli i galanterii drzewnej oraz wyrobów pamiątkarskich. W skład zestawu materiałów wchodzą dwa lakiery omówione w części dotyczącej materiałów, a mianowicie: lakier poliuretanowy do łodzi podkładowy (7619-461-000) i lakier poliuretanowy do łodzi nawierzchniowy (7619-462-000). Na proces wykańczania składają się następujące operacje zasadnicze:

Kit szpachlowy, zgodnie z danymi PN-63/C-01700, jest to wyrób lakierowy w postaci pasty, stosowany do wyrównywania wgłębień, szpar itp. ubytków podłoża, nakładany miejscowo za pomocą szpachli, zwykle na uprzednio zagruntowane lub nasycone podłoże.

Najistotniejszy wpływ na jakość gotowej powłoki wywiera jakość i stopień przygotowania spoiwa. Składnik błonotwórczy nadaje powłoce najistotniejsze jej cechy, jak elastyczność, twardość, odporność na wpływy zewnętrzne itp. Spoiwo w materiale ciekłym utrzymuje cząstki pigmentów w postaci zawiesiny. Spoiwo jako substancja organiczna jest podatne na wszelkie wpływy zewnętrzne, jak zmienne działanie temperatury, działanie promieni ultrafioletowych, działanie tlenu i innych gazów oraz cząstek agresywnych substancji chemicznych zawartych w powietrzu w postaci kurzu itp,, a poza tym na wszelkie działania mechaniczne. Pod wpływem wymienionych czynników powłoka ulega powolnej, lecz stałej destrukcji określonej pojęciem starzenia się. Szybkość z jaką zachodzą procesy starzenia zależy przede wszystkim od odporności spoiwa. Rozpuszczalniki i rozcieńczalniki chociaż nie biorą bezpośredniego udziału w tworzeniu powłoki, gdyż odparowują z niej w całości, to jednak mają dość istotny wpływ na jej strukturę, a więc i na procesy starzenia powłoki z następujących powodów. Wprowadzone do wyrobów lakierowych z jednej strony ułatwiają zwilżanie pigmentów, a więc i ich równomierne rozprowadzenie w roztworze, z drugiej zaś w czasie wyparowywania powodują porowatość powłoki. Im większa porowatość powłoki, tym większa jej wrażliwość na działanie czynników zewnętrznych.

Przygotowanie wyrobów do malowania jest takie same, jak zostało podane na początku rozdziału. Drewno lite szlifuje się papierem ściernym nr 70 i 100, zaś elementy ze sklejki i płyty pilśniowej papierami nr 100 i 150, po czym poddaje się je dokładnemu odpyleniu. Zestaw materiałów:

Intarsję stosuje się przeważnie do zdobienia mebli stylowych. W Polsce znane sq np. tzw. meble kolbuszowskie zdobione intarsją. Poza tym intarsję stosuje się do zdobienia wnętrz, różnego rodzaju wyrobów pamiątkarskich, a także do wykonywania odpowiednich obrazów (rys. 145).

Metalizację drewna stosuje się głównie w celach dekoracyjnych – wywołanie efektów łączenia drewna z metalami, a niekiedy także w celu poprawienia właściwości drewna. Istota metalizacji polega na tym, że roztopiony metal za pomocą strumienia sprężonego powietrza lub gazu rozbija się na drobniutkie kropelki, które z dużą prędkością są przenoszone na metalizowaną powierzchnię. Cząstki metalu uderzając o powierzchnię rozpłaszczają się na niej i zahaczają się wzajemnie i o podłoże, dzięki czemu tworzą szczelną, cienką metaliczną powłokę.

Do rozpuszczania futramin i amin aromatycznych stosuje się wodę o temp. 70-100°C. Najpierw futraminę uciera się na proszek, zalewa pięciokrotną ilością alkoholu etylowego i miesza na gęstą pastę, po czym odstawia się na ok, 50 min. Po upływie tego czasu dodaje się równą ilość 25-proc. amoniaku i zalewa gorącą wodą. Stężenie futramin i amin wynosi 0,2-2%. Do roztworów futramin dodaje się często wody utlenionej lub roztwory zakwasza się rozcieńczonym kwasem solnym do wyraźnej reakcji kwaśnej. Wodę utlenioną stosuje się także do przemywania gotowych wybarwień. Zapewnia ta lepsze kontrasty pomiędzy drewnem wczesnym i późnym. Roztwory amin aromatycznych przygotowuje się o stężeniu 1-2% i miesza się w stosunku 1 : 1 z roztworem azotynu sodowego o takim samym stężeniu. Wszystkie roztwory po sporzą dzeniu studzi się do temperatury ok. 25°C i cedzi przez gęstq gazę lub płótno. Do sporządzania zapraw wstępnych i wtórnych stosuje się naczynia szklane, kamionkowe lub emaliowane. Zaprawy można nanosić wszystkimi omówionymi metodami.