Naklejanie mikrooklein na podłoże

Schemat technologicznego procesu produkcji mikrooklein ze skrawanych formatek, na podkładzie tkaninowym lub papierowym, przedstawia rys. 4 (14). Papier lub tkanina w czasie produkcji rozwija się z rulonu i musi być naprężana wałkami napinającymi, W takim stanie przechodzi przez walce urządzenia, które na jedną stronę nanosi masę klejową. Jednocześnie z zasobnika oklein wałek podający wysuwa kolejno formatki okie- in które przez zespół wałków dociskających są dociskane do tkaniny po wleczonej klejem. Układ przebiegu włókien formatek drewnianych jest prostopadły do kierunku ruchu taśmy podkładowej. Złączona z podłożem okleina drewniana przechodzi następnie przez zespół ogrzewanych cylindrów których temperatura wzrasta stopniowo od 25°C na pierwszym cylindrze do 65°C na czwartym. Zdwojona taśma okleiny z podkładem jest dociskana do pierwszego i drugiego cylindra zespołem wałków ogumionych a do trzeciego i czwartego cylindra – zespołem wałków stalowych. Docisk wałków do cylindrów jest regulowany. W wyniku przejścia złączonej taśmy przez zespół wałków zdwajających i zespół cylindrów oraz wałków dociskowych następuje sklejenie i całkowite wysuszenie taśmy mikrookleiny. W końcowej fazie następuje obcięcie taśmy z boku nożami tarczowymi i nawinięcie jej na rulon lub pocięcie na odpowiednie formatki. Przy nawijaniu na rulon prawa strona taśmy (drewniana) wchodzi do wnętrza rulonu.

Do naklejania mikrooklein na podłoże (płytę stolarską, wiórową, paździerzową, sklejkę, płytę pilśniową itp.) stosuje się kleje i proces technologiczny taki, jak przy fornirowaniu, z tym, że podłoże wymaga dokładnego przygotowania. Płyty powinny mieć jednakową grubość na całej powierzchni i być dokładnie oszlifowane drobnoziarnistym papierem ściernym. Po naklejeniu mikrookleiny bez powłoki można stosować bardzo delikatne szlifowanie drobnoziarnistym papierem ściernym lub gładzenie walcem metalowym i wykańczać normalnie stosowanymi materiałami lakierniczymi, tj. politurą, lakierem nitro, poliestrowym itp.

Okleiny warstwowe – technologia otrzymywania, właściwości, zastosowanie

Oklerną warstwową (sztuczną) nazywa się okleinę otrzymaną przez skrawanie jej z bloków uprzednio sklejonych z wielu warstw fornirów skrawanych płasko lub obwodowo. Przez dobór odpowiednich gatunków i kolorów drewna otrzymuje się nowy atrakcyjny rodzaj okleiny o sztucznym usłojeniu. Usłojenie powstaje zazwyczaj przez układanie na przemian po kilka warstw fornirów białych i kolorowych (naturalnych lub barwionych).

Przy produkcji oklein warstwowych ilość wzorów i dobór kolorów poszczególnych warstw mogą być w zasadzie nieograniczone. Okleiny takie w niektórych krajach znajdują się w produkcji i obrocie towarowym od kilku lat, a nawet są przedmiotem eksportu i importu przez różne kraje. Okleiny tego rodzaju cieszą się uznaniem fachowców i mają wysoką cenę.

Do produkcji oklein warstwowych może być wykorzystane drewno drugorzędnej jakości, jak brzozowe, topolowe, olchowe, itp., oraz drewno tartaczne, a nawet odpady. Podstawowym warunkiem produkcji oklein warstwowych jest posiadanie kleju o następujących właściwościach:

– 1) spoina klejowa odporna na zimna, i gorącą wodę oraz na gotowanie i parowanie,

– 2) spoina klejowa bezbarwna,

– 3) spoina klejowa elastyczna tak, aby przy skrawaniu nóż fornirowy nie ulegał szybkiemu stępieniu,

– 4) możliwie duża siła wiązania kleju.

– Poza tym pożądane są następujące właściwości:

– 5) krótki czas wiązania, co w dużym stopniu poprawia ekonomię produkcji,

– 6) możliwość klejenia na zimno przy klejeniu na gorąco występują duże trudności z przegrzaniem dość grubego wsadu, jest to zatem praktycznie możliwe tylko za pomocą prądu wielkiej częstotliwości, co z kolei wymaga drogich urządzeń.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>