Suszenie promiennikowe

Przekroje poprzeczne promiennikowych suszarek tunelowych oraz rozmieszczenie elementów promiennikowych i odbłyśnikowych (43)

Przy suszeniu promiennikowym powłoka uzyskuje dużą ilość energii na całym przekroju. Równocześnie intensywnie nagrzewa się podłoże, dzięki czemu powłoka wysycha od razu w całej masie, a nie powierzchniowo, jak przy suszeniu konwekcyjnym. Powłoka przy tym nagrzewa się do wysokiej temperatury. Dzięki tym czynnikom czas suszenia ulega skróceniu często do kilkunastu minut.

Z powyższych wywodów wynika, że nagrzewanie promiennikowe nadaje się niemal wyłącznie do suszarek tunelowych, gdzie mogą być spełnione wszystkie wymagania co do równomierności napromieniania. Suszony element w suszarce przesuwa się na przenośniku, najczęściej rolkowym lub płytkowym. Prędkość przesuwania zależy od rodzaju suszonej powłoki, wymiarów suszarki i jej cech technologicznych. Najczęściej prędkość posuwu wynosi od 0,5 do kilku metrów na minutę. Suszenie promiennikowe nadaje się do suszenia większości materiałów malar- sko-lakierniczych stosowanych w przemyśle drzewnym, jak mocznikowych, melaminowych, alkidowych, nitrocelulozowych, olejnych itp.

Ze względów bezpieczeństwa, jak również z uwagi na prawidłowy przebieg suszenia suszarki promiennikowe muszą mieć odpowiednią wentylację. Wymagania w zakresie wentylacji są takie same, jak przy suszarkach konwekcyjnych. Najczęściej stosuje się wzdłużny, przeciwprądo- wy przepływ ogrzanego powietrza w suszarce.

Suszarki promiennikowe tradycyjne mają promienniki włożone lub zamontowane do odpowiedniej konstrukcji suszarki, a ściany wewnętrzne suszarki stanowią odbłyśniki (rys. 100). Nowsze rozwiązania są zestawiane z elementów promiennikowych i odbłyśnikowych. Elementy te pozwalają na montowanie suszarek o różnym kształcie i wielkości, jak też o różnej konfiguracji elementów promiennikowych i odbłyśnikowych (rys. 99).