Promieniowanie elektronowe

Promieniowanie elektronowe nadaje się do utwardzania większej liczby substancji błonotwórczych, gdyż konieczne do polimeryzacji rod- skomplikowana budowa i bardzo wysoki koszt urządzeń. Tak więc wydaje się, że nie prędko wejdzie ona do szerszego stosowania w krajowym przemyśle, szczególnie do utwardzania powłok na wyrobach z drewna. Do obu metod są wymagane poza tym powierzchnie płaskie lub prawie płaskie.

Również promieniowanie podczerwone mimo znacznego rozpowszechnienia ma pewne wady i nie zawsze może spełnić wszystkie wymagania nowoczesnego procesu z powodu trudności w uzyskaniu równomiernego rozdziału energii {bez cieni), szczególnie na przedmiotach o skomplikowanych i nie płaskich powierzchniach.

Z powyższych rozważań wynika, że najbardziej wszechstronna do stosowania prawie w każdych warunkach jest metoda suszenia w zamkniętej komorze lub tunelu przy użyciu gorącego powietrza.

Czynniki suszenia. Podobnie jak przy suszeniu konwekcyjnym różnych materiałów podstawowymi czynnikami powodującymi wysychanie powłok są: temperatura powietrza o odpowiedniej wilgotności i jego prędkość. Wilgotność powietrza wywiera wpływ na proces wysychania Zależność twardości powłok poliestrowych od temperatury i czasu utwardzania (43) dla różnych temperatur:

J – temp, 20°C, 2 – temp. 40°C, 3 – temp. 60°C powłok tylko w przypadku materiałów malarsko-lakierniczych zawierających jako rozpuszczalnik wodę lub inne ciecze mieszające się z wodą, np. alkohole. W innych przypadkach zmiana wilgotności powietrza nie zmienia prędkości wysychania, chociaż nadmierna wilgotność może komplikować proces suszenia, zwiększając ryzyko zaczerwienienia lub bielenia i pęcherzenia niektórych powłok. Najczęściej więc wilgotność powietrza dobiera się jako równoważną do wilgotności wykańczanych elementów drewna wg rys. 82.