Politurowanie

Politurowanie jest dziś jeszcze powszechnie stosowane, szczególnie w małych zakładach i warsztatach rzemieślniczych. Polega ono na wielokrotnym nakładaniu cienkich warstw politury szelakowej, syntetycznej lub nitrocelulozowej z jednoczesnym szlifowaniem i wypełnianiem porów drewna za pomocą pumeksu wiązanego politurą. W procesie polituro- wania można wyróżnić następujące fazy:

– 1} ożywianie rysunku drewna,

– 2) gruntowanie i zacieranie porów,

– 3) politurowanie właściwe,

– 4) utrwalanie połysku i usunięcie resztek oleju.

Ożywianie rysunku drewna polega na umiarkowanym wcieraniu w powierzchnię drewna oleju lnianego lub wrzecionowego za pomocą szmatki. Po równomiernym wtarciu oleju powierzchnię przeciera się suchą, czystą szmatką lnianą lub flanelową.

Następnie całą powierzchnię nasyca się roztworem politury (ok. 8-proc.) za pomocą tamponu, stosując ruchy koliste i w miarę wyczerpywania się politury coraz większy nacisk. Ubytek politury w tamponie uzupełnia się w przypadku jego całkowitego wyczerpania. W ten sposób gruntuje się powierzchnię, aż do uzyskania wyglądu lekko matowego. W dalszym ciągu gruntowania rozpoczyna się dawkowanie pumeksu. Politurowaną powierzchnię posypuje się pumeksem z woreczka, uderzając lekko woreczkiem o powierzchnię. Po posypaniu powierzchni pumeksem i napełnieniu tamponu politurą rozprowadza się ją, stosując a gdy zapas politury w tamponie kończy się, należy stosować ruchy podłużne (rys. 127b). Po nałożeniu pierwszej warstwy i ponownym napełnieniu tamponu politura najpierw stosuje się ruchy ósemkowe (rys. 127c), potem stopniowo przechodzi się na podłużne i wreszcie na koliste. Operacje te powtarza się wielokrotnie z przerwami ok. 5 min za każdym razem dawkuje się pumeks, aż do całkowitego zatarcia porów i uzyskania równej i matowej powierzchni. Po zagruntowaniu przed właściwym politurowaniem stosuje się przerwę co najmniej 3 dni.

W czasie właściwego politurowania stosuje się ruchy jak przy gruntowaniu, z tym, że zamiast pumeksu dawkuje się olej w postaci kropel nakładanych na powierzchnię. Przy właściwym politurowaniu stosuje się nieco większe stężenie politury. Operacje powtarza się czterokrotnie, aż do uzyskania odpowiedniej powłoki przy zachowaniu następujących zasad:

– 1) tampon nasyca się mniej niż przy gruntowaniu,

– 2) politurę nanosi się równomiernie na całą powierzchnię,

– 3) docisk tamponu zwiększa się w miarę wyczerpywania się w nim politury,

– 4) stosuje się kilkuminutowe przerwy pomiędzy nakładaniem poszczególnych warstw,

– 5) w przypadku przedawkowania oleju (spód tamponu staje się lepki i błyszczący) należy tampon skropić spirytusem i zmienić szmatkę.