Superaktyniczne lampy fluoroscencyjne

Jako aktywatory stosuje się wiele związków (28), a mianowicie: związki azowe, antrachinon, dwuketony, np. dwufenyloketon, dwuacetyl, dwusiarczki, np. dwusiarczek dwufenylu, fenony, np. benzofenon, benzoiny, głównie estry benzoinowe, sole uranylowe, np. azotan uranylu, chalogenki metali, np. srebra, tytanu, cyny.

Spośród wymienionych związków można dobrać aktywatory zarówno do poliestrów modyfikowanych izocyjanianami, jak też i do ogólnie dostępnych żywic bez udziału parafiny. Silne działanie aktywatora zmniejsza trwałość żywic w czasie składowania. Działanie to można zmniejszyć przez dodatek stabilizatora nie zmieniającego wrażliwości żywicy na działanie promieniowania UV, Żywice stabilizowane powinny być przechowywane w ciemności i w niskich temperaturach. Urządzenia. Jako elementy wysyłające promieniowanie ultrafioletowe stosuje się następujące rodzaje lamp (43):

Superaktyniczne lampy fluoroscencyjne wyglądem przypominają świetlówki. Wyładowania zachodzące w lampie dają promieniowanie o długości fali ok. 0,256 urn, które wzbudza warstwę luminoforu znajdującego się na wewnętrznej stronie szklanej rury. W wyniku tego lampa wysyła promieniowanie o długości fali 0,36 urn. Promieniowanie nadfioletowe stanowi tylko 18% całkowitej, emitowanej przez lampę energii. Moc lamp zależy od długości rury i wynosi od 40 W dla długości 60 cm do 120 W dla 150 cm. Lampy są zasilane prądem 220 V i częstotliwości 50 Hz. Lampy umieszcza się w specjalnych oprawach z odbłyśnikami. Lampy wymagają chłodzenia czystym powietrzem. Stosuje się je we wstępnej fazie utwardzania.