W procesie uszlachetniania wyrobów z drewna często konieczna jest zmiana naturalnej barwy drewna na barwę bardziej atrakcyjną lub dostosowanie barwy pewnych elementów do barwy całości wyrobu. Do tego celu służą środki barwiące i bielące. Do barwienia drewna stosuje się obecnie przede wszystkim barwniki syntetyczne oraz garbniki i niektóre sole metali. Wymienione materiały sq stosowane głównie w roz- tworach wodnych, rzadziej w roztworach alkoholowych, a niekiedy w roztworach specjalnych rozpuszczalników organicznych. W zasadzie do barwienia drewna mogq być użyte prawie wszystkie barwniki rozpuszczalne w wymienionych rozpuszczalnikach lub dajqce się przeprowadzić w formę rozpuszczalnq o odpowiednim stopniu trwałości na światło. Stosowane do barwienia drewna barwniki powinny wykazywać co najmniej 3-4 stopień trwałości, tj. taki, jaki wykazuje drewna naturalne.
Przede wszystkim więc mogq być stosowane niektóre barwniki z grupy bezpośrednich, kwasowych i zasadowych, tj. barwniki anionowe i kationowe, oraz niektóre barwniki spirytusowe i tłuszczowe, niektóre barwniki metalokompleksowe rozpuszczalne w mieszaninie rozpuszczalników organicznych, a także niektóre barwniki kadziowe.
Barwniki bezpośrednie sqto przeważnie barwniki azowe o charakterystycznym ugrupowaniu -N=N-. Sq one rozpuszczalne w wodzie również z dodatkiem amoniaku, który ułatwia wnikanie roztworu do drewna i korzystnie wpływa na odcień wybarwień przez zmianę pH roztworu. Do barwienia drewna używa się lekko alkalicznych roztworów, szczególnie barwników helionowych – odpornych na działanie światła. Do roztworów jako dodatki stosuje się także sól kuchennq lub glauberskq.
Leave a reply