Barwienie drewna

Barwienie drewna dzieli się na barwienie wgłębne i powierzchniowe. Wgłębnie można barwić okleiny, deszczułki posadzkowe, różne elementy mebli, galanterii i instrumentów muzycznych, a niekiedy całe wyrzynki kłód drewna odznaczajqcego się dużq przepuszczalności roztworów, jak brzoza, buk, olcha, osika, grab. Drewno barwione wgłębnie można obrabiać po barwieniu. Drewno barwione powierzchniowo po barwieniu nie może być obrabiane i podlega tylko gładzeniu (np. gorącym walcem, szczotkami itp.) oraz lakierowaniu i poli- turowaniu.

Powierzchniowe barwienie drewna dzieli się na barwienie jed- nostopniowe i barwienie dwustopniowe.

Barwienie jednostopniowe polega na jednokrotnym lub kilkakrotnym nanoszeniu na powierzchnię tego samego roztworu lub roztworów różniących się stężeniem i barwą. Barwienie takie stosuje się głównie do gatunków drewna liściastego. W wyniku takiego barwienia uzyskuje się jednolitą barwę całej powierzchni albo powierzchnię w różnych odcieniach barwy. Zasada barwienia polega na stosowaniu najpierw roztworów o najmniejszych stężeniach, a następnie o coraz większych i barw od najjaśniejszych do coraz ciemniejszych. Proces technologiczny składa się z następujących operacji: przygotowanie powierzchni do barwienia, przygotowanie roztworów, nanoszenie roztworów, suszenie barwionych powierzchni, wygładzanie barwionych powierzchni.

Przygotowanie powierzchni drewna polega na dokładnym trzykrotnym oszlifowaniu. Po drugim szlifowaniu stosuje się zwilżanie wodą i po wysuszeniu ostatnie szlifowanie. Do pierwszego szlifowania stosuje się papier nr 80-100, do drugiego nr 120-150, a do trzeciego 180-240.