Każda z omawianych metod nanoszenia ma pewien określony zakres stosowania, nadaje się do nanoszenia pewnych materiałów, do wykńczania pewnych wyrobów lub elementów, ma pewne zalety i wady. Na przykład, przy nanoszeniu lakieru na polewarkach nieuniknione jest ściekanie lakieru na przenośnik i następnie brudzenie lewych powierzchni lakierowanych elementów. Usuwanie takich zabrudzeń jest bardzo pracochłonne i trudne. Poza tym na polewarkach nie można nanosić szpachlówek, chociaż metodę tę należy uznać za jedną z najlepszych i wydajnych. Wymienionych niedogodności i wad można uniknąć przy stosowaniu metody nanoszenia materiałów malarsko-lakierniczych za pomocą urządzeń walcowych. Walcami można nanosić farby, lakiery i szpachlówki, co jest największą zaletą tej metody.
Szpachlówki do tego celu muszą wykazywać odpowiednią plastyczność, przy bardzo dużym zagęszczeniu i ściśle określonej granicy cieki i – wości, dobrze wchodzić w nierówności podłoża i dobrze do podłoża przylegać. Szczególnie istotną rolę odgrywa tu napięcie powierzchniowe szpachlówki, z czym jest związane pobieranie jej przez urządzenie i przenoszenie na szpachlowaną powierzchnię. Rozwiązanie tego tak istotnego zagadnienia było poprzedzone wnikliwymi badaniami i rozważaniami teoretycznymi dotyczącymi plastycznych właściwości szpachlówek w zależno- ści od konkretnych przypadków występujących w praktyce (25), tj: deformacji w zagłębieniach płaskich, deformacji w zagłębieniach pierścieniowych.
Przy stałym momencie obrotowym napięcie w szpachlówce będzie tym większe, im mniejszy będzie promień warstwy, a więc osiągnie największą wartość na powierzchni cylindra wewnętrznego. Z tego więc powodu ściekanie szpachiówki wystąpi w warstwie przylegającej do cylindra wewnętrznego (r Rj). Warstwa nie poruszana walcem będzie tym grubsza, im większa będzie granica ciekliwości Tr. Równanie powyższe jest ważne także dla walca obracającego się w szpachlówce (gdy brak walca zewnętrznego).
Leave a reply