Podłożem pod powłoki przezroczyste zasadniczo powinny być płyty wiórowe i paździerzowe lub listewkowe oklejone okleiną liściastą lub okleiną syntetyczną, albo drewno lite również liściaste, niekiedy drewno i sklejka iglasta. Przy elementach z drewna litego może zachodzić konieczność zaprawiania wad, tak jak do wykończeń kryjących. Zaprawianie takie musi być wykonane precyzyjnie, bardziej starannie niż do powłok kryjących.
Wszystkie powierzchnie pod powłoki przezroczyste wymagają dokładniejszego oszlifowania niż pod powłoki kryjące. W tym celu stosuje się papiery ścierne o numeracji 80-240. Na przykład przy szlifowaniu na szlifierkach trójwalcowych na pierwszy walec stosuje się papier nr 80-100, na drugi nr 120-150, a na trzeci nr 180-240. Mikrooklein i oklein syntetycznych nie należy szlifować. Do mikrooklein jest wskazane wygładzenie powierzchni przed lakierowaniem gorącym walcem. Przy wykańczaniu na mat stosuje się dolne granice podanych numeracji papierów, a przy wykańczaniu na połysk – górne granice, np. 100, 150 i 240.
Pod niektóre lakiery po drugim szlifowaniu stosuje się utwardzanie powierzchni przez nasycanie ich roztworem kleju kostnego, a niekiedy także mocznikowego (4-5°/o). Klej nanosi się przy temperaturze roztworu 30-40°C. Powierzchnie nasycone roztworem kleju powinny wysychać w warunkach otoczenia w ciggu 6-8 godz., po czym powierzchnie poddaje się ostatecznemu szlifowaniu i odpyleniu. Nasycanie roztworem kleju powoduje pęcznienie włókien i ich usztywnianie po wyschnięciu. Przy kolejnym szlifowaniu włókna łatwiej wykruszają się i nie podnoszą przy nanoszeniu lakieru. Niekiedy zamiast nasycania roztworem kleju stosuje się tzw. wodowanie, tj. zwilżanie powierzchni (szczególnie oklein) wodą o temp. 30-40aC. Wodowanie jest zalecane przy wykańczaniu na połysk politurami oraz przy barwieniu drewna wodnymi roztworami. Po wodowaniu powierzchnie takie podlegają także końcowemu szlifowaniu.
Leave a reply